Jako sequel Park Jurajski 2 wpada w casus Doktora Sna - nie jest tym samym, co filmowy Zaginiony Świat: Park Jurajski, bo pierwsza ekranizacja nadydźdała w fabule, więc papier i ekran to dwa alternatywne uniwersa (robię to porównanie, bo słyszałam, że multiwersum jest ostatnio modne). Z tym, że ta książka od połowy ma kompletnie inną fabułę - cały czas na wyspie, żadnego zżerania psów na przedmieściach.
Czytało mi się przez to przyjemniej, niż oglądało - książka zwraca uwagę na detale behawioralne, ekosystem, szczegóły biologii, i wreszcie na fizykę i technikę. To ostatnie powinno się spodobać zwłaszcza czytelnikom Felixa, Neta i Niki, dosłownie cały dialog - kilka stron! - schodzi na najskuteczniejszy sposób założenia tyranozaurzątku opatrunku, i samoistnego jego zdjęcia, szczęśliwości! Albo jak i czemu wybrano akurat te a nie inne materiały i rozwiązania w użytkowanym ekwipunku.
Crichton to już kolejny pisarz, u którego zauważyłam manię okraszania każdej postaci występującej w więcej niż dwóch scenach biografią edukacyjno-zawodową, a czasem i prywatną. Możliwe, że to taki zabieg literacki, ale czemu miałby służyć? Dodaniu głębi?
I znów nie widzę, czemu Crichton miałby nie umieć pisać postaci żeńskich. W pewnym momencie Sara Harding była o niebo przydatniejsza od męskiej części grupy (w tym zwłaszcza od naćpanego morfiną Malcolma). Wykoleił się dopiero przy Kelly, która poza jedną sceną była w zasadzie bezużyteczna, a jej zadania spokojnie możnaby poprzydzielać innym, zwłaszcza Arby'emu. Już wiadomo, czemu Spielberg i Koepp "zmergowali" tę dwójkę w Kelly Malcolm (która była w filmie jeszcze mniej przydatna). Jeśli już autor nie radził sobie z postaciami, to były to dziewczynki, nie dorosłe kobiety.
Na marginesie - książka pamięta o PTSD, jakiego powinno się spodziewać po parkowym wypadku Malcolma z tyranozaurami. Raz, ale pamięta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz